De berichtgeving vanuit de overheid bestaat met name uit het vermelden van het aantal registraties, zoals recent gestelde de toename van 27.625 registraties tijdens de donorweek 2015. Tijdens campagnes en donorweken ligt het focus op het verwerven van Ja-registraties. Deze worden dan ook in grote getale bejubeld en sterken de gedachte dat een systeemwijziging niet nodig is.
Deze aantallen zijn echter druppels op een gloeiende plaat. Er zijn namelijk zo’n 15.000 geregistreerde donoren nodig om op termijn één effectieve orgaandonor te realiseren. De meeste geregistreerde donoren overlijden op een ‘verkeerde’ plaats en/of aan een ziekte die orgaandonatie niet mogelijk maakt.
Verder wordt wel eens beweerd dat wij vergeleken met andere landen juist een hoge registratiegraad hebben (wereldkampioen). In Nederland heeft slechts 40% van de bevolking zijn keuze in het donorregister vastgelegd. In de landen met een ja-tenzij / geen-bezwaar systeem is de registratiegraad effectief 100%! De eenzijdige focus op registratie van “Ja” doet geen recht aan de noodzaak het aantal registraties in zijn totaliteit te verhogen, waarbij het naar onze mening ook goed is als mensen hun eigen redenen hebben “Nee” te zeggen, als ze deze keuze maar vastleggen.
Ruim vijf jaar Masterplan heeft de actieve-wachtlijst doen krimpen met circa 20%. Een groot deel van dit effect wordt echter veroorzaakt door het feit dat het aantal levende donoren de afgelopen jaren geleidelijk is gestegen. Dit laatste is echter weer het gevolg van het blijvend nijpend tekort aan mensen die na hun dood hun organen donoren. Naar onze mening is de afname van de actieve-wachtlijst dan ook niet te danken aan het succes van het huidige systeem, maar te wijten aan een nijpend tekort aan postmortale donaties met toename van transplantaties bij leven.
Omdat het huidige systeem niet werkt, blijven er met enige regelmaat initiatieven komen, veelal vanuit goed wil, maar zonder het bieden van een structurele oplossing. Zoals ook vandaag over donatie bij leven (4-11-2014). Mogen mensen die bij leven een nier willen afstaan aangeven waaraan de ontvanger moet voldoen? Dat is een lastige vraag. Waar ligt de grens? Waarom dan alleen bij levende donatie? Wanneer wordt het stellen van eisen discriminatie? 2MH is dan ook erg terughoudend, wij sluiten ons dan ook aan bij het standpunt van de Nederlandse Transplatatie Stichting in deze. Tegelijkertijd juichen de invulling die o.a. de Nierstichting aan het donorplein geeft toe.
