#de100: wachten op een donor. Een programma van de EO dat er hopelijk toe bijdraagt dat zo veel mogelijk mensen met ‘geen bezwaar ’of een Ja in het donorregister komen. Maar #datbepaaljezelf. Dat is niet geheel toevallig ook de titel van ons boek over 10 jaar strijden voor de nieuwe Donorwet. Die is er namelijk niet vanzelf gekomen. Een stukje uit de passage van Olga delen we graag met jullie:
Olga Majeau (schrijver, docent en lid van het kernteam van de Stichting 2 Miljoen Handtekeningen):
Onze tweede dochter, Tiba, werd in 2002 geboren met een leverziekte. Destijds vormde een transplantatie haar enige overlevingskans. We konden naar het academische ziekenhuis in Groningen, waar we een proefkonijn zouden zijn: als nummer twee ooit zou er dan een stuk lever van ons, ouders, worden getransplanteerd. Dat was best riskant.
In Brussel waren ze al jaren aan het pionieren en dat ziekenhuis was voor ons net zo dichtbij, dus heeft Tiba daar in oktober 2007 een transplantatie ondergaan.
Ik was er sinds haar geboorte al mee bezig hoe transplantaties in Nederland geregeld waren. In de periode dat Tiba ziek was, had ik me georiënteerd: wat is het procédé? Ik praatte met zorgverleners en artsen en transplantatiecoördinatoren. Van Belgische artsen wist ik dat de wet daar anders was: het systeem was daar al ingeburgerd: iedereen is donor, tenzij hij of zij actief bezwaar aantekent.
Ab Klink was toen minister van VWS. Ik was heel gedreven, ik wilde hem ervan overtuigen dat de Donorwet in Nederland veranderd moest worden. Dus stuurde ik een brief naar het ANP. Het AD plaatste die. Klink heeft daar persoonlijk op gereageerd. Ik werd gebeld door zijn secretaresse en ben naar Den Haag gegaan. Hoewel hij wel oren had naar een mogelijke wetswijziging, liet hij me verontschuldigend weten dat hij zeker wist dat hij dat niet door zijn partij kon krijgen. Tot daar gaat zoiets. Dat bezoekje was meer voor m’n eigen gemoedsrust.
Ik wilde doen wat ik als burger kon doen voor al die mensen op de wachtlijst om te proberen het systeem te veranderen. Toen er het een en ander over mijn brief en mijn bezoek aan Klink in de media was verschenen, werd ik benaderd door iemand die een burgerplatform oprichtte dat ijverde voor een wijziging van de Donorwet in Nederland. Ik stapte in. Het ging er heel effectief aan toe. Niet lullen maar poetsen, meteen beginnen.
Ons doel bepaalde onze naam. We wilden genoeg handtekeningen verzamelen om het parlement een petitie aan te bieden, zodat de Tweede Kamer gedwongen zou worden om orgaandonatie weer op de politieke agenda te zetten. Daarom kwamen we met een uitdagend bericht naar buiten:
‘Hoeveel handtekeningen zijn er nodig om de politiek in beweging te krijgen en levens te redden? Zijn dat er 40.000, 250.000 of misschien wel 500.000? Als het echt nodig is zijn wij zelfs bereid door te strijden tot 2.000.000. Jouw handtekening kan levens redden!’
Tien jaar verder, de nieuwe Donorwet is er. Dat had heel wat voeten in aarde. Ik hoop dat de nieuwe wet ervoor zorgt dat er meer mensen een nieuwe kans op leven krijgen. Onze dochter doet dit jaar eindexamen vwo. De wereld ligt voor haar open.
———–
Nog veel meer persoonlijke verhalen, hele spannende momenten, …….., ed zijn de te lezen in “Dat bepaal je zelf”.