Ingezonden ervaring op verzoek geanonimiseerd
De vraag waarvan ik voelde dat deze zou komen was een lastige. Mocht mijn familielid, waarvan zojuist was verteld dat hij hersendood was, orgaandonor worden? Als zeer fervent voorstander van orgaandonatie was deze vraag zwaar toen het om mijn eigen dierbare ging. Helaas had hij ons daarin niet voorzien van een eenduidig antwoord. Wat moesten we met ‘misschien’? Hoe zou het gaan als wij hier als naasten over moesten beslissen? De schrik van het naderende verlies was al zo enorm.
Gelukkig bleken we op een lijn te zitten. Orgaandonatie was akkoord. Daarmee zetten wij een weg in, waarvan wij niet wisten dat deze zo lastig zou zijn. De procedures die daarop werden ingezet waren zo streng, dat het volgen ervan zelfs tot consequentie zou kunnen hebben, zo werd ons verteld, dat niet alle organen nog bruikbaar zouden zijn na de hartstilstand. De zorgvuldigheid was het belangrijkste, daarna pas het resultaat van de orgaandonatie. Dat heeft van ons als nabestaanden extra wachttijd gekost, ik heb het er graag voor over gehad.
Enkele weken na het overlijden kregen we bericht dat de organen succesvol gedoneerd waren. We lazen het geslacht, de leeftijd en de duur waarop degene op de wachtlijst had gestaan. Het was fijn om dat te lezen, maar betekende voor mij weinig in de periode van rouw. Ik had en heb geen behoefte te weten wie de ontvangers zijn. Voor mij is mijn nabestaande er niet meer. Wel heeft hij met zijn dood het verschil kunnen maken in het leven van een aantal andere mensen. En dat is fijn om te weten.
Maartje, 44 jaar (geanonimiseerd)